Met het succes van beide Angst straat in de Kippenvel begin jaren 90 was het alleen logisch om ze te combineren tot een serie. In de RL Stin‘s Ghosts of Fear Street is dat in principe. Alleen de kinderen zijn nu het doelwit van onbedoelde terreur in Shadyside, hoewel de gevaren strikt buitenaards zijn.
Alles, van spoken tot waterapen, ligt op de loer in en rond de beroemdste wijk van de stad, en alleen de jongeren zijn zich bewust van hun aanwezigheid. Deze boeken, hoewel niet echt door Stine zelf geschreven, zitten op dezelfde golflengte als: Kippenvel.
Zoals te zien is in deze drie willekeurig geselecteerde inzendingen, zijn sommige gekker dan andere.
Het achtste deel, geschreven van de Stefan Ross, begint met Al teleurgesteld door zijn recente verjaardag. Iedereen in zijn familie is intelligent, en hij is ook slim, maar in tegenstelling tot zijn ouders en oudere zus Michelle, vindt Al dat het leven niet volledig om academici moet draaien. Wat nog belangrijker is, hij vindt dat zijn verjaardagscadeau iets moet zijn hij zou genieten. Toch geven zijn ouders en zus hem een scheikundeset die hij niet eens mag aanraken totdat Michelle hem kan leren hoe hij deze veilig kan gebruiken.
Verrassing, verrassing, Al zit niet te wachten op zijn grote zus. Hij en zijn beste vriend Colin kraken het open met de bedoeling een stinkbom te maken. Ze weten niet hoe ze er een moeten maken, maar helaas kwam de set met instructies. Waar ze echter mee naar buiten komen, is verre van een stinkbom – het is een levend stuk smurrie dat de vreemdste dingen doet als het in contact komt met andere organismen. Eén aanraking van de oranje wereldbol en een persoon – of kat – wordt van zijn intelligentie gewist.
Oze heeft ons voor de gek gehouden!
Al is zo uitgeput dat hij zijn schoenen niet eens goed kan aantrekken, en hij denkt dat Cleveland de hoofdstad van Brazilië is. Natuurlijk is het slim om de schijnbare held te stompen zodat hij zichzelf niet eens kan redden, maar dat laat de lezers een te lang spelletje Al’s Science Bowl op school achter. Hij en zijn klasgenoten, die tijdens een potje Keep Away de slijk van iedereen aanraken, krijgen onderweg allemaal dezelfde bijwerkingen en zetten de concurrentie op de proef. Het is op zijn zachtst gezegd diepe dingen.
De opwinding neemt eindelijk toe en zodra Oosen een drie meter hoge humanoïde vorm aanneemt en achter Al aan komt voor de kleine hersencellen die hij nog heeft. De entiteit onthult dat het inderdaad een buitenaardse levensvorm is die zich overal in scheikundesets voor kinderen verstopt, en die stinkbominstructies werden daar geplaatst om het te maken. Met de bedoeling de beste hersens terug te brengen naar zijn thuisplaneet, glipt het buitenaards wezen uit wanneer het in contact komt met Al’s hond, Tubby. De inferieure hersenmaterie van de hond neutraliseert het slijk en maakt alle eerdere schade ongedaan… voorlopig.
De oceaan duurt lang om op gang te komen, en de onthulling is niet genoeg om een saai en vaak repetitief verslag te rechtvaardigen van Al’s tegenslagen als een domme tween. Er is hier echter enige droefheid, aangezien de ouders van Al weinig interesse in hun zoon lijken te hebben buiten zijn academische activiteiten en prestaties. Als hij voor altijd zijn verstand zou verliezen, zou dat betekenen dat hij de liefde van zijn ouders zou verliezen. Het over het hoofd geziene subplot is hier echt het engste.
Jahnna N. Malcolmde verzamelnaam voor Jahnna Beecham en Malcolm Hillgartner, dbrengt het leukste boek van dit hele lot. Het zestiende deel, ongeneeslijke titel Word niet altijd ziek bij oma, ziet de jonge Corey Shadyside een paar dagen verlaten om bij zijn grootmoeder te logeren terwijl zijn ouders zijn oudere zus Meg meenemen naar haar dansauditie. Maar voordat hij vertrekt, verzekeren zijn ouders Corey dat zijn verblijf leuk zal zijn zolang hij niet ziek wordt. Ze vertrekken zonder de vreemde verklaring uit te leggen, en erger nog, Corey krijgt lichte koorts.
Nadat ze heeft bevestigd dat haar kleinzoon absoluut ziek is, channelt Marsha haar innerlijke Annie Wilkes en loodst Corey door een hel. Het pad naar zijn herstel is geplaveid met zelfgemaakte marteling. Oma Marsha duwt de jongen met tien jeukende en zware wollen dekens naar zijn bed, allemaal om zijn koorts te zweten. Dan weigert ze hem de badkamer te laten gebruiken totdat hij glas na glas water leegdrinkt, gevolgd door een hele mok sinaasappelsap. Andere door Marsha goedgekeurde methoden van ellende zijn onder meer het wrijven van een doe-het-zelf smeersel over Corey – waardoor hij uitbarst in “bont” – en hem dwingen op een loopband te rennen totdat hij uitgeput is.
“Nee!” Oma knikte. “Stop met vragen stellen en begin te wrijven.”
Corey probeert later te ontsnappen, maar omdat het hotelnummer van zijn ouders ontbreekt en de deur op slot zit, is weggaan uitgesloten. Het verhaal wordt extra gespannen en verwarrend wanneer Corey het telefoonnummer vindt en ontdekt dat zijn familie nooit in hun hotel heeft ingecheckt. Een toevoeging aan de toch al bizarre kwaliteit van dit boek is de ontdekking van Meg in de muren; ze verliet haar auditie om haar broer te redden. Hoewel het lijkt alsof haar inspanningen allemaal tevergeefs zijn, wordt Marsha uiteindelijk behandeld als de heks die ze blijkt te zijn – oma smelt letterlijk als ze wordt overgoten met vloeistof.
Alsof dit boek nog niet raar genoeg was, doet het het ondenkbare en beweert het dat het allemaal maar een koortsdroom was. Oma Marsha bestaat niet, en Corey bracht de hele tijd thuis door met herstellen. Totdat het boek snel een ander kleed onder de voeten van de lezer vandaan trekt. Corey ontwaakt opnieuw uit een nieuwe nachtmerrie, maar nu is hij de familiehond! Nooit ziek worden bij omaHet is een achtbaan, en als alles niet klopt, gaat Malcolm groots, terwijl anderen Ghosts of Fear Street Auteurs blijven dicht bij de rand. Wat licht sadisme en lichaamshorror, evenals een linkse draai, zijn de hoogtepunten van dit morbide aanbod.
De laatste is P. MacFearson‘s Veld van geschreeuw, een verhaal over tijdreizen en honkbal. Het tweeëntwintigste boek begint met twee kinderen, waaronder Buddy Sanders, die buiten een van de vele griezelige huizen in Fear Street spelen. Buddy ontmoet in dat huis een vreemde oude man genaamd Ernie, maar volgens de politieagent heeft daar sinds 1948 niemand meer gewoond. Het tijdreiselement snel en zodra Buddy een bal op zijn hoofd krijgt tijdens een spel, en hij wakker wordt omhoog. in… je zei het, 1948.
Gevangen in het verleden zonder bekende manier om terug te keren naar zijn tijd, leeft Buddy het leven van een ander kind dat toevallig Buddy (Gibson) heet. De mysterieuze Ernie Fella sprak over het minor league-team van Buddy Gibson, bijgenaamd The Doom Squad, dat uiteindelijk stierf na het verliezen van een kampioenschap. Hun bus stopte op de sporen voordat hij werd geraakt door een trein. Buddy, die in het lichaam van Gibson woont en ondertussen bij de familie van zijn trainer woont, komt er nu achter dat hij naar huis kan als hij het ongeluk vermijdt.
‘En nu zijn ze begraven op de begraafplaats Fear Street!’
Veld van geschreeuw is het vreemdste boek hier, ondanks de eerlijke titel. Dit verhaal gaat vooral over hoe Buddy probeert in te passen – jouw amusement is vaak gebaseerd op zijn cultuurschok – en hoe hij het lot probeert te “corrigeren”. In eerste instantie denkt hij dat het saboteren van de kans van de Doom Squad om naar het kampioenschap te gaan de gemakkelijkste uitweg is, maar een ongelooflijke kracht komt tussenbeide. Wat hij gelooft dat een boze geest is, is in werkelijkheid Buddy Gibson, wiens ziel uit zijn eigen lichaam is verdreven. Gibson verzamelt zijn krachten en zweert wraak op Sanders. Hij is niet van plan deze tijdreiziger alles te laten verpesten waar hij zo hard voor heeft gewerkt.
Dus wanneer het gooien van het spel uit den boze is, doet Buddy (en Buddy, nadat ze in één lichaam zijn samengesmolten en één worden) het tegenovergestelde en helpt het team het kampioenschap te winnen. Iedereen die ooit een tijdreisverhaal is tegengekomen, weet dat het lot meestal in steen gebeiteld is, dus deze volgende ontwikkeling zou niet als een verrassing moeten komen. De teambus, bestuurd door Ernie, ontwijkt op die noodlottige dag een trein. Levend en wel, Buddy Sanders vindt eindelijk zijn weg terug naar huis en ontdekt dat Gibsons lot ten goede is veranderd nadat hij zijn bijna-doodervaring heeft overleefd. Misschien wel het vreemdste aan dit boek is het atypische happy end zonder enig spoor van verder gevaar.
Nooit ziek worden bij oma‘s overtreft de andere twee boeken in deze bemonstering wat betreft entertainment en verbeeldingskracht. En met verschillende auteurs erachter Ghosts of Fear Street, er is ook een verscheidenheid aan schrijfvaardigheden en stijlen om mee te kampen. Hoe dan ook, deze korte boeken illustreren kleurrijk hoe er nooit een saai (of veilig) moment is als je opgroeit in Fear Street.
Er was een tijd dat de jeugdafdeling van boekwinkels overstroomde van horror en spanning. Deze boeken waren gemakkelijk te herkennen aan hun glanzende lettertypen en scherpe omslagillustraties. Dit opmerkelijke subgenre van YA-fictie bloeide op in de jaren 80, bereikte een hoogtepunt in de jaren 90 en eindigde toen uiteindelijk in de vroege jaren 00. Dit soort horror is echt verleden tijd, maar de verhalen leven voort Begraven in een boek. Deze terugkerende column reflecteert op de nostalgische romans die de lezers decennia later nog steeds achtervolgen.